“We are our memories. They define what we are and help us to understand our reality”.* Hoewel de herinneringen nog vers in het geheugen zitten, lijkt m’n periode in Nepal net een droom. Ik ben inmiddels terug in Nederland, maar alle mensen met wie ik dit avontuur beleefd heb, zijn nog daar.

Afgelopen twee maanden heb ik mogen doorbrengen in Nepal, het land waar mijn ouders 30 jaar geleden verliefd op werden. Het land wat bekend staat om de prachtige natuur (“heb je de Mount Everest dan ook beklommen?”), maar ook de rijke cultuur van alle verschillende etniciteiten die daar samen wonen. 

Voordat ik (eindelijk) m'n bachelor kon afronden, had ik een paar maanden vrij te besteden om te reizen. Dit was een kans om een keer voor een langere periode een land te leren kennen, iets waar ik heel nieuwsgierig naar was. Ik wilde graag vrijwilligerswerk doen binnen het onderwijs omdat ik er in geloof dat onderwijs de basis is van een gelukkig leven. In Nederland heb ik afgelopen paar jaar vrijwillig gewerkt met kinderen via het Rode Kruis en de IMC Weekendschool, wat me steunde in mijn keuze om dit ook in het buitenland te gaan doen. 

Echter, ik was mij ook bewust van het “white saviour complex”, wat kan worden bewerkstelligd door het makkelijk maken van voluntourism in arme landen. Het kan moeilijk zijn onderscheid te maken tussen organisaties die iets willen bijdragen aan een land vanuit goede intenties (maar vervolgens juist schade toebrengen) of organisaties die ook daadwerkelijk iets goeds doen. 

Via de Nederlandse stichting Cross Borders Nepal kwam ik in contact met Bharat, de coördinator van de stichting die mij met zijn gezin warm verwelkomde in zijn huis in Kathmandu. Bharat zet zich al 25 jaar in om via verschillende projecten zijn land vooruit te helpen en plaatst vrijwilligers door middel van zijn netwerk op plekken die daar zelf om vragen. Binnen mijn studie heb ik gezien dat internationale ontwikkelingssamenwerking alleen werkt als de vraag vanuit de lokale gemeenschap komt, niet als het wordt opgelegd door landen uit het globale noorden. 

Daarnaast zijn kinderen een kwetsbare doelgroep om mee te werken, waar je als je het niet goed aanpakt onbedoeld schade kan toebrengen. Van Ans (de voorzitter van CBN), kreeg ik het boekje “Kinderen Zonder Thuis”. Dit is vooral gericht op weeshuistoerisme, maar sluit af met een checklist die je kan hanteren om vrijwilligers uit te zenden naar kinderprojecten. Een belangrijk aspect daarvan is het voorkomen van hechting van kinderen aan jou als vrijwilliger.

Ik was me er tijdens mijn verblijf bewust van om kinderen niet zomaar aan te raken zonder toestemming, geen ongevraagde foto’s te

maken en mijn aandacht gelijk te verdelen over alle kinderen. De school waar ik terecht kwam werkt vaker samen met vrijwilligers, die als “extra” worden ingezet in plaats van als vervangend leerkracht. Dit zorgde ervoor dat ik met een gerust hart aan de slag ging voor de klas. Door deze manier van vrijwilligerswerk kijk ik terug op een prachtige periode. Niet alleen ik heb hier ongelofelijk veel van geleerd, maar ik vertrouw erop dat ik de kinderen ook wat heb kunnen meegeven in hun ontwikkeling. Kinderen hebben nog een  uniek soort verwondering over de wereld, een pure manier van naar de wereld kijken en zijn daardoor ontzettend creatief. Dit matchte dan ook goed met vormen van lesgeven die ik meebracht: veel samenwerken, verhalen schrijven en spelenderwijs leren.

Daarnaast is het leuk om over en weer over elkaars land te leren, ik heb meer fun facts geleerd van de kinderen dan van de guides op de toeristen pleinen. “Jij verandert Nepal niet, maar Nepal verandert jou!”, is de quote op de website. Dit is meer dan waar, ik heb op een unieke manier mogen meekijken in het dagelijks leven hier in Kathmandu. Daarnaast ben ik ook als echte toerist de bergen in geweest, waar ik me verbaasde over de werkelijk betoverende natuur. Ik heb me verwonderd over de manier waarop kinderen in Nepal van jongs af aan wordt aangeleerd nieuwsgierig, accepterend en zorgzaam te zijn naar elk individu, ongeacht hun baan, religie of etniciteit. Hier kunnen wij in Nederland nog veel van leren. De verscheidenheid in cultuur is groot, en het fascineert me hoe de mensen dat hier in hun dagelijks leven koesteren en dat ze ieders levenswijze tolereren (en meevieren met de honderden feestdagen in het jaar haha). 

Met alle gedachten in m’n hoofd kan ik boeken volschrijven over dit avontuur. Ik ben in elk geval ontzettend dankbaar voor het privilege dat ik dit heb mogen meemaken. Daarnaast bewonder ik de manier hoe Bharat en zijn familie zich al jarenlang inzetten om de wereld een betere plek te maken. 

De foto’s op m’n telefoon geven momenten van tijdelijkheid weer, herinneringen die me terugbrengen

naar Nepal. “Perhaps they are not memories at all, but rather dreams of the future.”*

*Uit Remembering the Future

Hier zie je foto's van de Aastha Vidya Mandir School in Kathmandu die Ans Bleeker (voorzitter) en Frank Toonen (webmaster) onlangs met Bharat bezocht hebben.

Een hele mooie plek om via Cross Borders vrijwilligerswerk te gaan doen en waar je zeker met open armen wordt ontvangen

Ook iets voor jou?

Kom dan naar een van onze informatiebijeenkomsten.