Wat een bijzondere tijd heb ik gehad op het CP centre!
Een week voor ik vertrok naar Nepal, had ik mijn master in de richting Klinische Neuropsychologie afgerond. Voor ik aan het werk ga, leek het mij fijn om even ertussen uit te gaan en een mooie ervaring op te doen in het buitenland. Gelijk wist ik dat CP centre een plek is die bij mij zou passen: dit centrum is een plek waar zowel kinderen met een neurologische stoornis als hun ouders hulp krijgen.
Een heel mooie kans om ervaring op te doen in een psychologische setting! Ik was heel benieuwd hoe de werkwijze in Nepal zou verschillen van Nederland. Het centrum is heel vooruitstrevend voor Nepalese begrippen en bestaat uit een multidisciplinair team van leraren, verzorgers, artsen, fysiotherapeuten, spraaktherapeuten en een psycholoog. Ook is het bijzonder dat zij een gezinsprogramma hebben, waarbij de ouders met hun kind een maand lang in het centrum verblijven en hulp krijgen bij het opvoeden van hun kind.
De symptomen van de kinderen kunnen heel uitlopend zijn, maar symptomen die ik veel zag waren spasticiteit, epilepsie, spraakstoornissen en een cognitieve achterstand.
Mijn werkweek zag er zo uit: drie dagen in de week liep ik mee met de psycholoog. Hij deed vooral veel beoordelingen en gaf ook counseling aan de ouders. Hierbij beoordeelde hij aan de hand van opdrachtjes met speelgoed wat het mentale niveau is van het kind, waarna advies werd gegeven hoe het kind zich het beste verder kon ontwikkelen. Een heel belangrijk deel was het informeren van de ouders hoe zij hun kind het best kunnen stimuleren. Er is veel onwetendheid over hoe kinderen met CP het best opgevoed en gestimuleerd kunnen worden. Ondanks dat alle gesprekken in het Nepalees waren, heb ik heel veel geleerd: er is zoveel alleen al te observeren, en de psycholoog vertaalde af en toe en vroeg regelmatig mijn advies.
Op de andere dagen keek ik mee met de fysiotherapeuten, spraaktherapeuten en hielp ik mee in de klasjes. Deze afwisseling was heel leuk. Ik kon mijn handen uit de mouwen steken en helpen bij het voeren van de kinderen, andere verzorgingstaken en de dagelijkse lessen zoals tekenen, schrijven, tuinieren en kookles! Wat ik lastig vond, is dat overal om mij heen alleen Nepalees gesproken werd, met af en toe een Engels woord. Gelukkig vond ik al gauw m’n draai en merkte ik dat je met een paar woordjes Nepalees en veel glimlachen al gauw vrienden maakt!
De lange dagen vond ik af en toe best pittig, zeker omdat ik ook een uur moest reizen met de bus en een half uur moest lopen. Maar al gauw kon ik de knop omschakelen, en elke dag ging ik met een voldaan gevoel terug naar het appartement. Nepal heeft echt indruk op mij gemaakt, en ik heb zoveel bijzondere ervaringen opgedaan.
Met name de interactie met de mensen vond ik het meest bijzonder. Bijna elke dag maakte ik wel een praatje met iemand op straat of in de bus en groeten de kindjes enthousiast onderweg. Ook de staff verwelkomde mij hartelijk en ik ben meerdere keren spontaan door hen meegenomen op tour in de omgeving om de cultuur te leren kennen.
En al die lieve kindjes in het CP centre ga ik missen, het is zo leuk om te zien hoe snel je contact met ze maakt en een glimlach op hun gezicht (en de mijne) tovert.
